ՊԱՐԶԱԲԱՆՈՒՄ

  

“Հայկական ժամանակում” (18.12.09) տպագրված հոդվածիս մի միտքը՝ “Թերեւս առաջին անգամ հայ իրականության մեջ ընդդիմությունը դրսեւորեց քաղաքական պատասխանատվության որակներ, որոնք, ըստ մեզանում տարածված պատկերացումների, կարող է ունենալ իշխանությունը, բայց ոչ ընդդիմությունը՝ իշխանության համար պայքարը ստորադասելով երկրի շահերին” ՀԺԿ վարչության աշխատակազմին տեղիք է տվել ինձ անաչառության կոչ անել՝ մասնավորապես հիշեցնելով, որ նույնպիսի մտահոգությամբ է առաջնորդվել նաեւ Կ. Դեմիրճյանը 1998-ին եւ ՀԺԿ-ն, երբ սկզբունքային տարաձայնությունների պատճառով դուրս եկավ իշխանությունից։

Վերոբերյալ միտքս, որ վերաբերում է Հայ Ազգային Կոնգրեսին, բնականաբար, ամբողջությամբ վերաբերում է նաեւ Կոնգրեսին մաս կազմող բոլոր քաղաքական ուժերին՝ իրենց ողջ գործունեության ընթացքում՝ ներառելով ընդդիմադիր համաժողովրդական շարժումները 1988-90-ին, 1998-2004-ին եւ 2007-ից առ այսօր։ Հենց դա է եղել քաղաքական այն որակը, որ նրանց համախմբել է Կոնգրեսում։ Պարզապես, ոչ մեկ անգամ գրած լինելով այս մասին, չեմ կասկածել, թե նույն այս միտքն եմ արտահայտում կարճառոտ ձեւակերպմամբ, իմ համոզմամբ՝ ոչինչ զանց չառնելով։ Հակառակ դեպքում կստացվեր, թե այդ հատկանիշից զուրկ եմ համարել Կոնգրեսի մաս կազմող բոլոր քաղաքական ուժերին՝ իրենց ողջ գործունեության ընթացքում՝ ավելի քան 20 տարի ինքս անդամակցած լինելով դրանցից մեկին։ Սակայն, եթե իմ շարադրանքը տարընկալման տեղիք է տվել, նշանակում է, թե ինձ համար մարսված ու անկասկած միտքն ընթերցողին չեմ ներկայացրել բավարար հստակությամբ՝ այնպես, որ բացառվի այլ կերպ ընկալման որեւէ հնարավորություն։ Ուստիեւ՝ արված բարեկամական դիտողությունն այս իմաստով համարում եմ օգտակար, իսկ որոշ լրատվամիջոցների՝ այս առիթով հապշտապ մեկնաբանություններն՝ անտեղի։

ԱՇՈՏ ՍԱՐԳՍՅԱՆ

“Հայկական ժամանակ” 23.12.09