Բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ հրապարակ

Վաղը՝ հոկտեմբերի 10-ին, ժամը 18-ին, Ազատության հրապարակում կսկսվի շատ երկար սպասված ՀԱՆՐԱՀԱՎԱՔԸ։

Իրավիճակը, հասարակական մթնոլորտը եւ պահի կարեւորությունն այնպիսին են, որ անգամ խմբագրական հոդվածի համար թելադրում են ընտրել «ՍԻՐԵԼԻ՛ ՀԱՅՐԵՆԱԿԻՑՆԵՐ» կոչային սկսվածքը։ Եւ ուրեմն՝

Սիրելի՛ հայրենակիցներ,

Հանգամանքների բերմամբ Հայաստանի ժողովուրդը եկել, հասել է մի սահմանագծի, երբ խաղասեղանին նրա գոյության հարցն է՝ որպես ազգ-հասարակություն։ Երբ այս մարտահրավերն ազգի համար առաջանում է օտար նվաճման ու տիրապետության հետեւանքով,  դա վտանգավոր չէ։ Դրան անմիջապես հակադրվում է ժողովրդի՝ երբեւէ օտարի լծից ազատվելու, ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ ԵՒ ԱՆԿԱԽՈՒԹՅԱՆ հասնելու երազանքն ու ձգտումը, ինչը տասնամյակներ, անգամ հարյուրամյակներ կարող է ապահովել ժողովրդի ազգային գոյությունը։ Եւ պատմական հարմարագույն ինչ-որ պահի այդ սպասումն ու ձգտումը պոռթկում է ազգային-ազատագրական ընդվզման տեսքով։ Երբ ժողովրդի ազգային գոյությանն սպառնացող մարտահրավերները ոչ թե արտաքին, այլ ներքին են՝ հարուցված սեփական իշխանության կողմից, անկախ պետականության պայմաններում՝ դրանք ժողովրդի ազգային գոյության համար դառնում են քայքայիչ ու մահացու։

Այսօր այլեւս քարոզելու ու համոզելու կարիք չկա, որ Հայաստանում իշխող ավազակապետական ռեժիմը, առանց դույզն-ինչ չափազանցության, երկիրն ու ժողովրդին հասցրել են կործանման եզրին՝ վտանգելով հայ ժողովրդի ազգային գոյությունը։ Այդ համոզմունքն այսօր համընդհանուր է դարձրել գործող վարչախումբն ինքը իր սեւ գործերով՝ կյանքի անխտիր բոլոր բնագավառներում։

Ո՛չ մի օտար բռնապետություն այնպիսի չափերով ու այնպիսի ցինիզմով չի կողոպտել հայ ժողովրդին, ինչպես այս ռեժիմի պարագլուխները։

Ո՛չ մի օտար իշխանություն այնպես չի իրավազրկել հայ ժողովրդին, ինչպես ներկա վարչախումբը։

Ո՛չ մի օտար իշխող (բացառությամբ թուրքական տիրապետության վերջին տասնամյակների) Հայաստանը հայերից դատարկելու դիվային ծրագիր չի իրականացրել, ինչպես դա արվում է հիմա։

Երեք դեպքում էլ գործ ունենք խնդիրների հետ, որոնց լուծման մեջ է ներկա վարչախումբը տեսնում իր իշխանության պահպանման ու վերարտադրման երաշխիքը, ու նրանից որեւէ այլ բան ակնկալելն անհեթեթություն է։

Մխրճվելով ծանրագույն հանցանքների մեջ՝ վարչախումբն, ի դեմս իր պարագլուխների, ամբողջությամբ կորցրել է ցանկացած իշխանության ներհատուկ քաղաքական որակներն ու քաղաքական բանականությունը։ Նա վաղուց արդեն ունակ չէ որեւէ կերպ ետդարձի՝ ո՛չ երկրի ու ժողովրդի կողոպուտը դադարեցնելու, անգամ մեղմելու, ո՛չ իրավազրկումը վերացնելու, ո՛չ ապօրինությունները թեկուզ փոքր-ինչ սակավացնելու ուղղությամբ։ Ավելին՝ իշխանության ղեկին գտնվող վարչախմբի պարագլուխների բանականության կորուստը վերաճել է ՔԱՂԱՔԱԿԱՆ ԱՆՄԵՂՍՈՒՆԱԿՈՒԹՅԱՆ, ինչը  երկրի ու ժողովրդի համար շատ ավելի վտանգավոր է, քան ցանկացած թալան, կողոպուտ, շահագործում ու իրավազրկում։

Վարչախմբի դեմ տեւական ու համառ ըմբոստացումն ու պայքարը վերջին տարիներին որակապես նոր փուլ է մտել՝ իր երկու կարեւոր առանձնահատկություններով։

Առաջին. ներկա վարչախմբի ինչպես հաստատումը, այնպես էլ մի քանի անգամ վերարտադրությունը չէր կարող լինել առանց արտաքին աշխարհի վճռական օժանդակաության։ Դրա դիմաց նա արտաքին աշխարհին վճարել է ի հաշիվ մեր ազգային շահերի, մասնավորապես՝ Ցեղասպանության ուրացմամբ եւ Լեռնային Ղարաբաղի ինքնորոշման իրավունքի փաստական զոհաբերմամբ։ Բայց դա էլ չփրկեց։ Իրենցն ստանալուց հետո, արդեն ավելի քան մեկ տարի, Ս. Սարգսյանի նկատմամբ Արեւմուտքի վերաբերմունքի բնորոշիչները «անվստահությունը» եւ «հիասթափությունն» են, հյուսիսում եւ արեւելքում՝ «արհամարհանքը»։ Այսինքն՝ նրա իշխանությունը, մեղմ ասած, այլեւս զրկված է դրսի որեւէ աջակցությունից։

Երկրորդ. Իր բնույթով թելադրված՝ խորացնելով հասարակության թալանն ու իրավազրկումը, վարչախումբը հասավ մի աստիճանի, երբ յուրաքանչյուր անհատի համար առարկայական դարձան իրեն սպառնացող վտանգները։ Նրա դեմ դժգոհությունը, վերածվելով ատելության, դարձել է համատարած։ Մյուս կողմից՝ սպառնացող ազգային աղետի գիտակցման հիմքի վրա տեղի ունեցավ հիմնական քաղաքական ուժերի համախմբում՝ բոլորովին միայնակ մնացած ու ճաքեր տվող իշխանական համակարգի դեմ։

Այս ամենը, բնականաբար, բազմապատկել են ռեժիմի վախն ու տագնապը, եւ նա, ծայրահեղ շփոթության մեջ, որպես վերջին միջոց՝ փորձում է դա սքողել, թաքցնել ցինզմի ու փուչ սպառնալիքների տարօրինակ դրսեւորումներով։ 

Ամեն ինչ ունենում է իր վերջն ու վախճանը։ Ս. Սարգսյանի հանցավոր ռեժիմը երբեք այսքան թույլ ու անպաշտպան չի եղել։

Փորձությունները ոչ միայն անհատի, այլ նաեւ ժողովուրդների, ազգերի համար են։ Խելոք ու արժանապատիվ մարդիկ ու ժողովուրդները, հաղթահարելով փորձությունը, ավելի ուժեղ ու կենսունակ են դառնում։ Նրանք, ովքեր դա չեն անում, փորձությունը դառնում է փորձանք՝ անդառնալի հետեւանքներով։

Տեւական ու համառ պայքարից հետո ու նույն այդ պայքարի շնորհիվ այսօր ժողովրդի ուժերն ավելի քան բավարար են՝ արդեն մեր գլխին փորձանք դարձած այս փորձությունից դուրս գալու համար։ Եւ որքան էլ իշխանությունը՝ թույլ ու ահաբեկված,  իսկ նրա դեմ ծառացած հասարակությունն ու քաղաքական ուժերը՝ հզոր, բոլորիս ներկայությունը հոկտեմբերի 10-ին Ազատության հրապարակում պարտադիր է՝ համազգային այս գործն արագ, ապահով ու անցնցում ավարտելու համար։

Այնպես որ՝ այսօր, ուղիղ թե փոխաբերական իմաստով, բոլոր ճանապարհները տանում են դեպի ԱԶԱՏՈՒԹՅԱՆ հրապարակ։

http://www.ilur.am/news/view/35982.html